Halam : Annen cennete gitti yavrum.

Dedi ağlayarak.

Donup kalmıştım o kelimeyi duyduğum zaman. Annemi birdaha göremeyecek, dokunamayacak, öpemeyecek, konuşamayacak, yemeklerini yiyemeyecektim. Bedenim bu kadar yükü normal olarak taşıyamazdı ama annem beni dayanıklı bir şekilde yetiştirmişti.

Annemi defnettikten sonra halamlarda kalmaya başlamıştım. Uyuyamıyor, yemek yiyemiyor, konuşamıyordum. Aklıma hep annem geliyordu. Uyusam bile 5-10 dakika sonra uyanır ağlardım. Çünkü ben o yaşıma kadar hiç annemden ayrı yatmamıştım.

2 sene geçmişti annemin vefatından. Okula başlamıştım. Sınıftakiler gülüp oynarken ben sıraya kafamı koyup annemi düşünüyodum.

Öğretmenler benim durumumu fark etmişki halama haber vermiş. Halamda olayı anlatmış ve ögretmenler benimle arkadaşlık kursun diye sınıftaki çocukları bilgilendirmiş.

Herkes benimle oynamaya, konuşmaya çalışıyodu ama hiçbiriyle ilgilenmiyodum. Çünkü acım tazeydi. Annemin ölümünden sonra gülüp eğlenemezdim. Halam benim bu durumuma üzülüyodu ama elimden gelen bişe yoktu.