ben yere yatarak hüngür hüngür ağlıyordum...

esin arkasına bakmadan gitti... öylece kalakaldım orada, bir iki teyze oğlum kalk ağlama filan dedi, duymuyordum onları... esin'de gitti, yüzüme tükürerek gitti...

her şeyimi kaybetmeye başlıyordum bu kahrolası aşk yüzünden, her şeyimi... benliğimi, annemi babamı, çalışkanlığımı, gururumu, saygımı, en çok da esinimi...

herkes uzaklaştı yanımdan, kendi başıma kaldım oracıkta... çok geçmeden esin geldi...

esin: bırakamadım seni, arkama bakmadan gidebilirdim ama bunu yapamadım... bırakamadım seni, aşka inanmazdım aslında ben, beni aşka inandırdın..