ben: ben biraz kötü oldum ya, yani nasıl desem, itiraf etmek gerekirse, seni ilk gördüğümde, hiç böyle bir hayatının olduğunu düşünmemiştim...

esin: öyleyimdir ben, sivil sahte palyaçolar gibiyim..

ben: neden her şey senin başına geldi bu hayatta ?

esin: kader diyelim, sadece kader...

ben: bunu sadece kadere bağlamak yanlış olmaz mı ?

esin: olmaz... olmaz...

ben: devam et, dinliyorum...

esin: kader savaş, kader... bak asıl kaderim bundan sonra başlıyor biliyor musun ?

ben: dinliyorum

esin: denizden çıktım, hava hala yağıyordu, beynim öl diyordu, ben ise yaşamalıydım, kardeşim için yaşamalıydım... sahilin tuvaletinde üstümü değiştirdim, iş bulmam lazımdı, iş.

tüm iş ilanlarına baktım, karnımda çocuğum vardı... sana bir şey diyeyim mi ? o çocuk babamdan olsa bile ona kıyamıyordum savaş, büyük ihtimal sakat engelli bir şey doğacaktı ama yine karnımda bir can vardı... iş arıyordum kendime, en sonunda lüks bir otelde işe başladım... ingilizcem çok iyiydi zaten, hala iyidir, ingilizce biliyor musun ?

ben: biliyorum da pek iyi bildiğim söylenemez, az çok yani..

esin: yaşım daha küçük olduğu için bazı yerler kabul etmiyordu beni... en sonunda antalyanın 5 yıldızlı lüks otelinde işe başladım...

ben: ne iş yapıyordun ?

esin: tabakları yıkıyordum, bazen odalara servis yapıyordum... değişiyordu yani... işte kaderim burada değişmeye başlıyor... venüs...

ben: o kim ?

esin: venüs... kaderimi değiştiren o çocuk !