ben: bir şey soracağım ?

esin: dinliyorum, sigara içer misin, ha pardon içmiyordun değil mi sen...

ben: hiç mi yardım eden olmadı size, antalyanın insanlarını böyle bilmezdim...

esin: insan her yerde insandır savaşcım, antalyası istanbulu yok bunun. insanlar o kadar vicdansız ki, bizi gören acımak yerine, bizden tiksiniyor. kardeşim ve benim gibileri görseler tiksinirler, ama giderler küçük osman'a ağlarlar. böyledir insanlar, yaratıktır, vicdansız bir yaratık... işte sabah kalktık, benim yiyecek bir şeyler bulmam lazımdı... kardeşimle çok güzel bir yer bulduk... ıssız ama güzeldi, boş bırakılmış bir bina bulduk... oraya yerleştik... boş bırakılmış bir bina olsa da iyiydi, en azından insanların bize tiksinerek bakmasından kurtulurduk... kardeşim öksürüyordu,onu vücudunu sıcak nefesimle ısıtmaya çalışıyordum, hastaydı çok hastaydı, gözleri kızarmıştı, dudakları kurumuştu, doktora zütürmeliydim onu, doktora... kardeşim bana baktı ve kısık sesle bir şeyler dedi :

- abla seni çok yormuyorum değil mi ?

bu sorudan sonra boğazım düğümlendi, gözlerim yaşardı, ama tuttum kendimi ağlamadım, ona güçlü olduğumu göstermeliydim...