Ulan şuan ağlayasım geldi. Yazdıkların hikaye bile olsa o duyguyu fazlasıyla anlayabiliyorum. Şefkat ya da yalnızlık duygusu falan değil aga bu. Bilinçaltındaki açlığı doyurmaya çalışan, dna sarmalındaki kod gibi. Birisiyle birlikte olduktan sonra peşini bırakmayan bir illet. Istediğin kadar kendini durdurmaya çalış eğer bir irade abidesi değilsen buna karşı koymak imkansıza yakın. Kendinde araman gereken bir suç değil kısacası, ilişkilerini dışarıdaki hayata karıştırmadan yalnız olduğunda düşünebilecek seviyeye geldiğinde sana mutluluk katabilecek birşey o duygu. Umarım anlatabilmişimdir.