Aradan yıllar geçmiş dedim ya zoraki, gün gelmiş buraya yolu düşmüş bir adamın, şehrin en kalabalık sokaklarında dolaşmak boğmuş insanı, kaçmak istemiş her şeyden, burayı sormuş.
Karanlık bir yer düşün demiş adamın biri, öyledir orası!
Olsun demiş adam.
Ölüm ve hiçlik düşün demiş, öyle orası!
Neden diye sormuş?
Anlatmış ya tek tek, insandan kaçar gibi karanlığının engin kucağına atlayan bu karanlığı.
Olsun demiş adam, varsın karanlık olsun!
Müsaade etmemişler elbet, kaçmış.
O kasabaya yol almış ve ilk adımını attığında arkasındaki hiç kimse cesaret edememiş, halk içinde vahşi ve ölümcül olarak bilinirmiş karanlık, oysa o bir dost gibi koşuvermiş tam ortasına, seyredalmış herkes hayret için, nihayet adım sesleri uzaklaştığında adamı karanlığın içinde ayırt edemez olmuşlar, gitmişler biraz sonra, kasaba bir kişilik nüfusa bağlanmış, başka kimse cesaret edememiş buna