Dönmeden bir gün önce aytül bensiz bir şeyler içmeye inmişti. ipeği düşünüyordum.onu aramam gerekiyordu. Olmayacağını bilsem de o bir kere beni aramıştı ve sesini duymaya her zaman için değerdi. Cesaretimi toplayıp aradım. ismimle hitab ederek açtı:’merhaba tekgöz, nasılsın?’ bu beni daha da cesaretlendirdi. iyiyim dedim,’nasıl olduğunu merak ettim. Bir de,seni izlediğimi nerden bildin?’ beyler, o ilk gün, daha benim protez yokken benim tipimi kazımıştı kafasına. Ordan biliyordu gözümün takma olduğunu da. Nerden bilirdim hatırlayacağını. Boğazıma bir şeyler düğümlendi.ne kadar harbici bir kız lan dedim içimden. Birden nasıl oldu anlamadım ama ‘seni görmek istiyorum’ dedim. Bir süre sessizlik oldu ‘nerde, ne zaman?’ diye sordu. O cumartesi saat üçte Caddebostan sahile inerken bir market var, onun önünde buluşmak üzere sözleştik.

Telefonu kapatır kapatmaz aytülü fark ettim. Kapıya dikilmiş, gözlerinden ateşler saçarak açıklama bekliyordu. Hiç bozuntuya vermedim. Dedim erdiyle konsere gidicez. Sen de gelsene. Ben böyle deyince bir süre daha kıllanmış baktı, sonra ikna oldu heralde, ‘nasıl geleyim, çalışıyorum bu cumartesi de arayı kapatmak için’ dedi. Sonra elimden tuttu, beni yatağa doğru zütürdü. Sevişmeye başladık ama benimki kalkmıyordu amk. Aklım ipekteydi. Gerçekten de teyzem gibiydi aytül o an benim için. Sonra bu noluyo falan dedi. Ben yok bir şey falan dedim konsantre olmaya çalıştım. Neyse ki en sonunda başardım. O günü de sıkıntısız atlattık böylece.