22 yaşında bir genç. Kemanına sarılarak buldular Ege'nin derinliklerinde. Bu ülkede sanatçı olmak isteyenlerin halini özetledi hepimize..
Barış Yazgı, kemanına aşık bir genç. Bindi onlarca umut taşıyan tekneye, açıldılar Ege'nin acımasız sularına. Bir yanında afgan diğer yanında bir suriyeli ve elinde kemanı.. Belçika'yı düşledi Ege'nin kucağında. Ya umutların beslendiği topraklara ulaşacaktı en yakın arkadaşı kemanıyla, ya da Ege'nin binlerce insanı içine aldığı o büyük balıklar şehrine gidecekti.
Umudun doğduğu yerlere gidilmesi gerekir çünkü güneşi ordadır insanın ve yakaladımı güneşi aydınlığı getirir hayatına.
Barış'ta inanmıştı böyle..
Sanatını yapamamıştı Barış, çünkü değeri yoktu bu topraklarda. Bu topraklarda "kadınlar benim malım" diyenler itibar görüyordu, bu topraklar heryeri yıkıp beton dökenlerin cebine trilyonları koyuyordu. Ama Barış'ta bu toprakların taşıyamayacağı birşey vardı, aşıktı o kemanına.
Ve bir sabah o Ege'nin balıklar şehrinde buldular Barış'ı, kemanına sarılmış bir halde. Bırakmamıştı o sevgilisini Ege'nin en derin yerinde. Belki de ne düşündü o son anında, Ege'nin derinliklerine inerken ne fısıldadı kemanına.

Bilemeyiz artık ne olduğunu ama bildiğimiz bişey var; Sahip çıkamadı bu topraklar Barış'a, içinde bir gram sevgi barındırmayan insanlara sahip çıktığı kadar.