tekrar gözümü açtım.
yoğun bakımdaydım muhtemelen.
o bıçaktan sonra bacağım iflah olmaz gibi geliyordu bana.
kestiler sanıyordum.
tek bacaklıyım artık diyordum.
bi hemşire geldi yanıma
yüzüme baktı
gözlerim açıktı ancak, o narkozdayım sandı.
serumuma bakıp gitti.

gözümü zorlayıp biraz daha açtım.
annem babam adem fevzi gamze hepsi camdan içeriye bakıyolardı.
arkada ağlayan biri daha vardı.
sarı saçlarını gördüm sadece.
"meleğim, annemle ilk böyle mi tanışacaktın."

yeşil önlükler içinde annem geldi içeri
kapıya kadar geldi
ağlamaktan sesi düşmüştü
"oğluum oğluum" diyordu.
hemşire hanımefendi dokunmak, yormak, konuşmak yok dedi.
"gördüm yeter aslanımı, yaşıyor yeter" dedi annem ağlayarak. çıkarttılar dışarı.

babam geldi. o sert şivesiyle konuştu.
"iyileşeceksin aslanım. doktor dedi ki o sizi duyar.
duyuyorsun demi. sana bunu kim yaptıysa
anasını gibecem, dayan lan, söz pantop alacam sana lan,
hadi lan, hem sen sporcu adamsın demi.
kalk lan, sana bunu yapanların bacağını ben gibecem.
ağlıyordu

ve laptopa pantop diyordu hala. canım babam"