hiç acımadı kimse. en sevdiğimden, bana en uzak olan insan bile öldürdü beni aslında. gitgide duyarsızlaştım, umursamaz adam damgası yedim çevremden. neyin var diye soran olmadı hiç, ne arayıp sordu kimseler; ne de kendisiyle konuşmama izin verdiler.

yüksekte tuttukları gururları bedenlerini siyah bir pelerin gibi sarmalamıştı çoğunu. hiç tanımadığım biriyle dertleşmek istemiştim o gün, yemek tepsimi alıp yanına oturmuştum o öğle arası.

samimi gülüşü üzerime kahve dökülmüş etkisi yaratmıştı adeta, geçmeyen bir leke olsa da aralıklarla koklayıp o hazzı almaya devam edeceğim bir sürece sürüklemişti beni.

yirmi üç sene sonra ilk defa dinledi bir kadın beni, gözlerinin içine çekti, zamanı bertaraf edip gece geç olduğunu söyleyene kadar konuştuk o gün. "intihar" etmekten o gün vazgeçtim.