Etrafıma bakmadan yürüyordum, ayaklarım nereye zütürürse oraya gidiyordum. Kısa zamanda değişen hayatımı, Merte duyduğum nefreti, küçük bir kavgadan buralara gelen durumu, intikam isteğimi her şeyi düşünüyordum. Tüm bu düşünceler beynime tecavüz ederken,her şeyin başladığı yere doğru gittiğimi geç farkettim. Ayaklarıma engel olmadım o banka gittim. Oturdum ve aynı o günki gibi yaktım sigaramı.Bir yandan da düşünmeden alı koyamıyordum kendi mi? Keşke öyle terslemeseydim de bunlar yaşanmasaydı dediğim bile olmuştu.

Ne kadar oturduğumu hatırlamıyorum, saate bakmak istemiyordum. Zaman dursun da bir an için huzur bulayım, düşüncesi o an ki tek isteğimdi. Uzaktan bir adamın geldiğini farkettim yaklaşıyordu, başı önünde benim kadar olmasa da onunda düşünceli olduğunu görebiliyordum. Dış dünyadan soyutlanmış bir şekilde yürüyüşünden. Yaklaştığında yüzünü seçtim bu Aykuttu! Gökte ararken yerde buldum diye düşündüm, heyecanlandım. Biraz daha yaklaşmasını bekledim.Ve seslendim -Aykut! Önce bi irkildi sesin nerden geldiğini anlamaya çalıştı, sonra yüzüme baktı, baktı ve hiç bir şey demeden arkasını dönüp yürümeye başladı. Koşmuyordu sadece yürüyordu, uzaklaşıyordu.Bu bir kaçma değildi utanç belirtisiydi sanki. Gitmesine izin veremezdim. Bir daha seslendim 'Aykut onlar kadar alçak biri olmadığını biliyorum,o masa da içinde ki iyi kişiyi gördüm sadece ben değil hepimiz gördük'
Durdu ama arkasını dönmemişti. Devam etmem gerekiyordu 'Şimdi gidersen peşinden gelmeyeceğim, bizimkilere haber de vermicem seni yakalamaya hiç çalşmicam.Sen onlar gibi değilsin,gel otur yanıma konuşalım'

8-10 saniye öylece durmuştu, sonra hiç bir şey söylemeden yavaşça yürüdü, geldi ve yanıma oturdu.

Edit:Bugünlük bu kadar beyler. Yarın kaldığım yerden devam edeceğim, yarıda kalmayacağının sözünü vermiştim zaten. Hayırlı geceler.