Saat 21:59 dan sonrası:
Evde yapıpta hatırladığım tek şey telefonu fırlatıyorum. Evden çıkıyorum cebimde parasını zar zor denkleştirdiğim 1 paket sigaram var. Param yok, pulum yok sırtımda ince bir hırka. En yakın dostlarımdan birini arıyorum çıkamam diyor.Bir sigara yakıyorum. Nereye neden gittiğimi bilmiyorum.Ne yapacağımı bilmiyorum.Çaresizim, artık hayatın bir anlamı kalmıyor benim için.Ben yaşasam ne olur? yaşamasam ne olur? düşüncelerine dalıyorum. Elimi cebime atıyorum, eve gelmişim. Sigaramın bittiğini o anda fark ediyorum. Saat kaç haberim yok, önemide yok.Ölmüş biri için saat , zaman ne kadar önemli olabilir ki ? Sabahın erken saatlerinde uyanıyorum. Gözlerim şiş yüzümün bakılacak hali kalmamış. Gerçi doğru ya bakanda yoktu zaten. Kimseyle konuşmuyorum. Yakın dostuma bu son mesajı gösteriyorum.Ne yazmam gerektiğini soruyorum hayırlı olsun yaz diyor. Deliye dönüyorum. insan yakın dostundan böyle bir cevap beklemezdi. Bağırmaya başlıyorum.Tam o anda yüzüme bir darbe alıyorum, aklım başıma geliyor ve yazıyorum.O lanet olası cümleyi yazıyorum işte.

işte dostlarım yaklaşık 2 sene olmak üzere. Benim ölümüm, annemin yerlere göklere sığdıramadığı, babamın aslan gibi delikanlı oğlunun öldüğü an.

Sevmeyin dostlarım sevmeyin.