Öğle vakti oldu ezan okundu, namazlar kılındı. Bende kahvehanede oturdum ve amcaoğullarımı beklemeye başladım. Yaklaşık 5 dakika sonra kahveye doğru Kenan ve Recebin geldiğini gördüm hemen ayaklandım ve masama onları davet ettim. Recep ve Kenan yanıma geldi selam verdiler ve oturdular. Şimdi sıra bu konuyu onlarla konuşmamdaydı. Kenan Recepten büyük olduğu için ilk ona danıştım:
-Kenan bak ailemizin durumunu biliyorsun artık paramız yok hiçbir şeyimiz yok sersefil kaldık ne yapacağız
-Recep abi valla bizde de durumlar aynı borç isteyeceksen bizim durumlarda çok kötü
- Ulan ne borcu benim bir fikrim var gelin hele yaklaşın anlatayım.
Bunu dediğim an Kenan ve Recep kafasını yaklaştırdı ve dinlemeye başladılar.
“Bakın beyler, köyde bir hüddam var. Biz bu hüddama gideceğiz ve anlaşma yapacağız.” Dediğim anda Kenan hemen atladı “ne anlaşması abi”, “oğlum bir kesme” dedim ve devam ettim. “Biz bu hüddama gideceğiz ve bize bir define yeri söyleyecek biz altın çıkartacağız hem hüddama pay vereceğiz, hemde kendimize alacağız. Bedavadan yolumuzu bulacağız anlaştık mı lan” dedim. Recep bir besmele çekti ve “aman abim bu işte ben yokum çok korkarım öyle şeylerden” dedi. Kenan Recebin omzuna vurdu ve “ulan abin var sen yoksun öyle şey olmaz” dedi. Kenan bana baktı “Sabri abi ben ikna ederim sıkıntı yok bu işi nasıl halledeceğiz” dedi. Bende “Şimdi” dedim ve hüddamın yanına gideceğimizi söyledim korkarak ta olsa kabul ettiler. Paragöz insanlardık ve para bizi cezbetmişti. Kabul edeceklerini biliyordum.