Funda, bana hep der ki, senin nasıl bir kafan var? Nedir senin böylesine şeyler düşünmeni sağlayan, sana bunca insanın içine oturan şeyler yazdıran. Neyin kafası oğlum bu diye takılır. Derim ki, ben sadece gördüğün benden ibaret değilim. Sen bir insan görüyorsun, bir can, bir Can... Ama aslında öyle olmadığını, kendi içimde bir çok farklı kişiyi birden yaşattığımı anlatırım. Kolay olmadığını, her biri ile devamlı olarak beynimin derinlerinde savaş verdiğini, her zaman mantığımın değil, duygularımın kazandığını anlatırım.

Çoğu zaman, karışık gelen kelimelerime anlam veremez, olsun ben hepsini seviyorum der, sarılır.

Gerçekten de öyledir, her zaman o kadar farklı davranışlar sergilememe rağmen, hiç yadırgamaz, garipsemez ve her halimle sever beni. Şikayet etmez. Arada bir yorgunluk çöker üzerine, yetişemiyorum sana der, çocuk gibi küser gider yanımdan, bu sefer de ben onun peşine düşerim odadan odaya. Oyun oynuyor gibi, çocuklar gibi ben kovalarım, o kadar dip bucak.

Ona göre, sarhoş olacaksa insan, Can gibi olmalıymış. Ne zaman alkol alsa, hali hareketleri daha da çekermiş onu kendine. Çünkü kimse olmayan, kimselerde olmayan, onu hepsinden aykırı kılan çok fazla davranışı varmış. Kendisi anlatıyor bunları, o beni bana anlatıyor, sanki ben de hafızası silinmiş ve kendini bulmaya çalışan biriymiş gibi onu dinliyorum... Hiç usanmadan, yorulmadan...