-Aşkım... Sakallarını neden kestin?
+Sıkıldım. Bunaldım çok, değiştirmek istedim dışa vuran halimi, en azından sakallarımdan kurtularak bir yerlerden başlamış olmak istedim. Beğenmedin mi yoksa?
-Şapşal, saçmalama, tabi ki beğendim ama ne bileyim, en son kazadan sonra ameliyat masasına giderken bu halde görmüştüm seni sakalların kısa halde, yadırgadım diyemem ama içim burkuldu gibi sanki biraz...
+Gelmesin aklına o kara günler, unutmalısın. Ben burada olduğum, sana her akşam sarılıp uyuduğum zaman boyunca aklına o günler gelmesin. Anlaştık mı?
-Denerim...

Şimdiye kadar saçlarımı hiç bağlı görmemişti, hiç. Durmadan saçlarıma bakıyor, dokunuyor, bu haline alışmaya çalışıyordu. Hoşuma da gidiyordu açıkçası, devamlı meraklı meraklı beni izleyişi. Bazen öyle bir bakıyordu ki, aklından ne geçiyorsa, kelimesi kelimesine okuyabiliyordum onu. Bana tek kelime bile söylemeden, bana anlatamadığı binlerce cümleyi anlayabiliyordum.

Gözlerime bakıyor...
Baktıkça içime akıyor...
Dudakları yavaş yavaş yanaklarına doğru gitmeye başlıyor...
Gözleri kısılıyor...
Göz bebekleri ne kadar büyüyebilirse o kadar büyüyor...
Gözlerinin içi gülüyor...
Ve, o gözlerde kendimi görüyorum...

Bana bakarak, beni anlatıyor o bakışlarda. Sanki, doğduğu günden beri beni hayal ediyor, beni düşlerinde canlandırıyor ve bir gün arayıp beni buluyor. Gözlerinde, bana olan hayranlığını buluyorum. Hayranlığı, içinde bitmek bileyen bir alevi körüklüyor ve ben bunu görüyorum. An oluyor, volkan gibi patlıyor hasreti, usulca yaklaşıp deli gibi sarılıyor. An oluyor, çağlıyor durmaksızın kelimelerinden. Bir insan ne kadar sevilebilirse, Funda da beni o kadar seviyor işte.