Uzandım yeşilliklerin üzerine, gözlerim bulutları seyrediyor. Hafiften deniz kokusu, serin bir meltem ile sarıyor her yanımı. Uzun zaman oldu, çok uzun zaman... Buralara yalnız başıma gelip her şeyden uzak kalmayalı sanki asırlar oldu. Ve ben bunu ne kadar özlediğimi fark ettim. Ne kadar hasret çektiğimi... Biliyorum ki, ne olursa olsun, asla bu huzur dolu şeyden vazgeçmeyeceğim. Kendimi mutlu hissettiğim, üzerimden yüklerin kalktığını hissettiğim nadir yerlerden birini sevmekten hiç vazgeçmeyeceğim. Bir oluyorum toprak ile, bütünleşiyorum. Nereden geldiğimi unutmama engel oluyor. Sakinleşiyorum, gözlerim ağırlaşıyor. Hayallerimin arasında kayboluyorum, gözlerimin önünde istediğim şeylere can veriyor ve kendi kusursuz dünyamı yaratıyorum. Bazen Funda oluyor yanımda, bazen arkadaşlarım bazen hiç kimse ama ben her ne olursa olsun burada boş boş vakit geçirmekten alıkoyamıyorum kendimi. Sigaralarım ardı ardına yanıyor, verdiğim nefesim bir bulut olup gökyüzüne kavuşuyor, diğerlerine karışıyor. Uyumak istiyorum, yorgun gözlerimi dinlendirmek, yorgun olmadığımı hissetmek... Eskiyi özlüyorum, her an, her saniye... Buraları hep beraber arşınladığımız zamanlara geri dönmek istiyorum. Yine yapabiliriz. Bir ekgib, bir fazla. "Biz" var oldukça, önemli olan bu değil mi?

Bir mucize olsun...

Yeşersin yeniden topraktan bir yonca filizi. Bir damla su, bir hüzme ışık ile... Etrafında toplansın yine karıncalar, yuva yapsınlar köklerine... Can bulsun yeniden her şey...

Bir umut...
Bir ışık...
Ufacık bir mucize... ihtiyaç duyduğumuz tek şey, insanlık olarak...