Neyse ki hala benimle. Belki gözlerime bakıp gülümseyemiyor, bana şarkılar söyleyemiyor ama benimle. Bir umut alevidir ki içimde, azalmaktansa her geçen gün daha da büyüyor. Onu izledikçe gözlerimden yaşlar süzülüyor yanaklarına. Kıyamıyorum, dokunamıyorum yüzüne. Ellerim titriyor ellerini tutarken. Onu ne kadar sevdiğimi fısıldıyorum kulağına eğilip. Duyuyor beni biliyorum, sadece uyuyor. Hem, bende uyuyorum. Uyuyunca gücünü topluyor insan. Onun çok daha fazla güç toplamaya ihtiyacı var çünkü onun kalbi kocaman...