-Abart abart, hatta tüm kanalları da çağır da canlı yayın yapsınlar. Seda sen bakma buna, bugün beynini yanına almamış işe gelirken.

Tabi ki dinlemedi beni Seda, Selim'in dediğini yaptı. Mumlar yandı, maytaplar ışıl ışıl parladı masanın üzerinde. Herkesin gözü bizim üzerimiydeyken benim gereksiz kankam Selim ayağa kalkıp;

^Herkes şimdi buraya odaklansın lütfen. Ben annemin babamın tek çocuğuyum ama benim iki kardeşim var, aynı kanı taşımasak da. Anlatsam, dillere destan olacak bir hikayenin baş kahramanları olur kendileri, Evet evet, Leyla ile Mecnun, Ferhat ile Şirin, Can ile Funda diyeceksiniz bundan sonra. Bugün onların karanlıklarını aydınlatıyoruz bu mumlarla ve yollarına ışı tutuyoruz elleri ayrılmasın diye. Herkes ama herkes hemen bıraksın yaptığı tüm işi ve buraya gelsin. Bugün! Bu cafenin açılışından beri şahit olduğu en mutlu günü! Hepiniz de buna ortaksınız!

Ah be patavatsızım benim, canını yerim senin. Nasıl da uğraşıyor neşemiz bozulmasın diye. Funda'nın gözleri ışıl ışıl bana bakıyor, hafiften buğulanmış vaziyette. Akıtma be o yaşları yanaklarına...

Cemil abi kapının ordan izliyor olan biteni. Yaslanmış bir tarafa, ellerini bağlamış önünde, gözlerinde mutluluk. Kaç defa dertleşti benimle kim bilir. Dert ortağım, patronum, yoldaşım, abim... Ne güzel insansın sen, ne güzel ortamın var ki senin böylesi bir durumda buldum kendimi. Var olun siz hep e mi, hep yanımda olun...

-Tamam yeter artık. Herkese teşekkür ederim, biraz daha devam ederse daha fazla tutamayabilirim kendimi. Ağlarken çok çirkin oluyorum. iyi ki varsınız...

Herkes eski yerlerine dönmeden el ele dilekler tutuldu, mumlar üflendi, gülücüklerle masalarına dağıldılar sonrasında. Evet, tüm cafe hep beraber el ele idik. Müşteriler, çalışanlar, Funda, ben...

Onlarca kişi aynı şeyi diledi eminim...