O bilmiyordu henüz benim şarkılar söylediğimi. Sadece cafede çalışan biri olarak tanıyordu. Masadan uzaklaştık, mekânın orta taraflarında boş bir alan vardı. Ben önde, o arkada el ele o boş alana geldik.

+Aklında ne var acaba? (büyük bir merak içeriyordu sorma şekli)

Sarıldım ona. Evet evet, ben de şaşırdım bunu yapabildiğim için. Bir anlık cesaretle kendime çekip sarıldım. Neredeyse fısıldayarak söyledim ona bir şarkımı. Bir yandan dans ediyor, bir yandan şarkılar söylüyorduk ilk parçadan sonra. Kim bakardı, kim ne derdi, birileri var mıydı o an orada unuttuk, umursamadık. Deli dolu iki insan gibi, iki aşık, iki dost, iki kardeş gibi eğlendik o an. En son yoruldum artık dedi, bende öyleydim zaten ama değmez miydi devam etmeye? Nefes nefese kalmış olmamıza rağmen o kadar güzel kahkahalar atıyorduk ki gözlerimizin içine baka baka.

Dünya durmuş muydu acaba? Yada zaman mı yavaş akıyordu her zamankinden? Duvarlar yok olmuştu bir baktım ki, her yer yeşillik, her yer mutluluk ve huzur nehirleri. Kuşlar bize eşlik eder, kelebekler pervane etrafımızda. Bulutlardan çiseleyen yağmur damlaları adeta yaşam sunmuştu o anda. Gözleri, dermanı olmadan her derde deva idi. Sustuk ikimiz de, sadece baktık. Gözlerimizin, yüzümüzün her ayrıntısına kadar inceledik. Alkış sesleri ile normalde döndü dünya. Kuşlar havalandı, kelebekler saklandı, duvarlar teker teker yerine oturmaya başladı. Zaman normal seyrinde akarken fark ettik orada birilerinin olduğun ama garipser gözlerle değil hayranlıkla bakıyorlardı bize.

+Teşekkür ederim Can. Yeni bir hayat, yeni bir dünya, yepyeni bir can bağışladın bana... (Mutluluktan dolmuş gözlerle gözlerime bakarak)
-Teşekkür ederim Funda. Baharlarıma hayat verdin, pınarlarıma sular serptin, gökyüzüme güneş oldun doğdun bir gece yarısı. (Sıkı sıkı sarılarak)

Neden? Nasıl? Daha dün akşam üstü sadece bir kahve istemişti bu kız benden. Şimdi ne oldu da birbirimize hayat bağışlamış gibi hissediyoruz?