insanın güldüğü espirilerden zekasını anla demişler dedi.

Çayı ağzımdan tükürdüm. Vay arkadaş be.

"Sekerliğinin içinde zehir olsa dokunmaz bize. Sen zehri şeker, şekeri zehr ediyorsun." Diyerek Mevlana'dan bir alıntı yaptım. Alıntı mantıksızdı ama önemli olan Mevlana idi. Dua etsin diğer sözünü söyleyip züt etmedim. Hemen anladı ve gözlerinin içi güldü. Zekâma hayranlık
duymuştu.

O gün okul yoktu yani boştuk ve ben bu kıza hâlâ bir oyun düşünmemiştim. Şimdi tam vaktiydi. Bir şeyler üretmem lazımdı. En azından zekice bir oyun olmasa da bir eşek şakası lazımdı.

Dost'la göz göze geldik bir an. Hırlıyordu. Vay arkadaş ama o da haklıydı. Ne zamandan beri evde. Ben dışarı çıkacağım gelecek misin? Dedim.

"Gelmeyeceğim." Dedi.

Sen bilirsin dedim ve Dost'umu alıp dışarı çıktım.

Dışarıda pek fazla gelişme olmadı. Sadece üç beş kişinin köpeğine saldırdı o kadar. Asıl gelişme evdeydi.

Eve gittiğimde görecektim.