https://www.youtube.com/watch?v=QzmMB8dTwGs

Müzeyyen, memlekete gelmişti onunla yüzyüze görüşmek istedim. Gözlerimin içine bakarak bana hiç aşık olmadığını, başka şekilde sevdiğini, benden sakladığı bütün gerçekleri söylemesini istedim. Olur dedi. Memlekete Pazartesi dönüş yapmıştı, dinlensin istedim Perşembe günü buluşalım dedim. Çarşamba günü mesaj attı; "Annemle okul bakıcaz Perşembe günü, Cumartesi buluşsak olur mu?" diye. dıbına koyayım ki yine inandım. E ben de sıkıntıdan patlama noktasına gelmiştim, atlayıp bizim çocukların yanına gittim. Metro'da internetin çektiği duraklardan bi tanesinde sosyal medya sörfü atayım dedim. Snapchat'te 2 güncelleme, 1 tanesi Müzeyyen'in. dıbına koyim zaten tek diş çeken internet snap yüklenip açılana kadar tekrar gitti. Çıldırır vaziyette ayaklarım metronun zemini döverek son durağı bekledim. Son durağa geldiğimizde önce oturup snap'i izledim, böyle ne ev, ne stüdyo biçimsiz gibik bi yerde Müzeyyen ve 1 adet huur çocuğu. Ulan bu şırfıntı hani anasıyla okul bakıyordu?! O an suratımda oluşan ifadeyi gören 2-3 yolcu abartısız şekilde metroyu koşarak terketti. Telefonu cebime atıp yeri izleyerek dışarı çıktım. Kafamı kaldırdığımda klişe bir aşk filmi sahnesinden fırlamışcasına trenin en uç vagonundan Müzeyyen ve 2 adet huur evladı çıktı. içimden; "inşallah o 2'nci huur çocuğuyla metroda karşılaşmışsınızdır aksi takdirde 3 tane huur çocuunu kesmek büyük vakit kaybı olacak" şeklinde %100 savage killing spree planları kurmaya başladım. Müzeyyen yanındaki kazmaları yolladı ve suratında yarım bir gülümsemeyle sanki hiç ayrılmamışız gibi kollarını hafiften iki yana açarak paytak paytak bana doğru geldi. Yüz ifadem ölüm kadar soğuk ve sertti. Boynuma sarılmak için hamle yaptığında bir adım geri çekildim ve sadece tek kelime etmeden yanından yürüyüp gittim.