Planlar, küçük molalar

cuma günü sabah fizik tedavi seansım o kadar acılı geçti ki ağlamamak için kendimi zor tuttum. Kafamı dağıtmak için kendimi biraz şımartmak istedim. Ağrılar içinde önce istiklal Caddesi’ndeki Garanti SALT’taki iki galeriyi, sonra Tepebaşı’ndaki Sahaf Festivali‘ni gezdim. Ardından dakikalarca boş taksi bulamayınca elimdeki kitapların da koluma yüklediği ekstra acıyla Şişhane’den metroya bineyim dedim. Yolumun üstündeki iKSV dükkanına biraz göz attım, ufak tefek bir şeyler aldım. Tam o esnada uzun zamandır görüşemediğim bir arkadaşım aradı. Tünel’deymiş. Haydi dedik buluşalım; birkaç adım ötedeki restoranda oturduk. Güzel bir sipariş verdik.

Nispeten hafiflemiş acımı unutmak üzereydim. Güzel bir gün geçirmiştim. Gece de ağrıdan uyuyamamış, epey uykusuzdum. Biraz sonra evde mışıl mışıl uyuyacaktım. Ama motor kazam sayesinde aldığım en büyük dersi unutmuştum: hayatta en saçma şey plan yapmaktı.

Siparişler masaya geldikten birkaç dakika sonra eşim aradı. Babamızın damar yolunda problem vardı ve ne yapabileceğimizi soruyordu. Birkaç dakika sonra tekrar aradığında fenalaştığını ve yanına gideceğini söyledi. Yemeği yarıda bırakıp taksi bulmak için sokağa fırladım. Taksiye bindiğimde tekrar telefonum çaldı. Eşimin çığlıklarından söylediği anlaşılmıyordu ama ne olduğunu anlamıştım.

Babam o dakika son nefesini vermişti…

Berbat bir Nişantaşı trafiğinden çıkardığımız aracımızla bitmeyecek gibi gelen bir yolun ardından eve ulaştık. Babam hayatının son günlerini geçirdiği yatağının hemen yanında, halının üstünde, beyaz bir çarşafın altında yatıyordu. Sağlık ekiplerinin çabaları işe yaramamış.

Çenesi bağlı yüzünü açtılar. O kadar huzurlu görünüyordu ki üzülemedim. ‘Huzur içinde yatsın’ dedikleri oydu işte. Bir insanın yaşayabileceği en büyük dönüşümü geçirdiği iki ayın ardından artık eski günlerindeki kadar huzurluydu.