Banyodan sonra Ümit bir namaz kıldı sormayın. Bitmek bilmedi. Biz de o sırada mutfaktayız ve oturuyoruz. Ümit geldi ve biz de “ooooooo, Allah kabul etsin” dedik. Baktık o da ne? Elinde kitaplar var. Dua kitapları. Nedir bu ya dedik. Burada cin süresi var dedi. Her bir odaya okunması gerekiyormuş. Ama duayı görseniz nasıl bir şey. Böyle karınca yazısıyla yazılmış koskoca sayfa. Bir kere okumak dakikaları alırdı. Ama bir sorun vardı. Kim okuyacaktı!

Kuzenim Allahsız gibi bir adamdı. O asla okumazdı. Ümit zaten korkudan yamulmuştu. Ve bana kafayı takmıştı. illa ben okuyacaktım. Olay resmen filmlerdeki gibi tam bir cin kovma, exorcist muhabbetine dönmüştü.

Ulan dedim aldık başa belayı. Sırf Ümit kendisini iyi hissetsin diye işe koyulmaya karar verdim. Ver şu kitabı dedim. Yetmedi birkaç uzun dua da okunacaktı...