Yine zehir acısı kahve, yine boğazımdan geçmek bilmeyen ölüm tadı... Biz, her şeyi düzeltmeye, güzelleştirmeye çalışırken her şey çok daha kötü olmak için çaba gösteriyordu adeta. Nereye kadar? Daha nereye gelecekti bu acı dolu günlerin devamı... Avazım çıktığı kadar, ses tellerimi parçalayana kadar bağırmak istiyordum yeter diye!

"Can abi, hiç mi fark etmedin bunca zaman etrafında dönüp durduğu halde. Ne bileyim, sanki biliyordun da, görmek istemiyordun onu. Abi dile kolay ya, üç koca sene boyunca peşinden her gün geldi o kız buralara. Biz biliyorduk, bir şekilde öğrendik, fark ettik ama sen nasıl göremedin o kızı be abi... "

"Bugün, Funda abla buradaydı, sen yoktun. Görmeliydin, nasıl da düştü yüzü bir anda, seni göremeyince. Onun yüzünde ki hüzün, Selim'i de beni de kapladı resmen. Çok güzel şeylerden habersizsin abim."

"Neden seninle bu kadar ilgilendiğini sordum bugün, arkandan iş çeviriyor gibiyim abi afedersin ama elbet bir gün her şeyi öğreneceksin, o gün kızma bize olur mu?"

Seda... Özledim seni kardeşim... Biz günden güne eriyoruz buralarda, destek olacak birilerine ihtiyaç duyuyoruz ama her geçen gün daha da güçsüzleşiyoruz birbirimizi kaybettikçe... Canım, biricik kardeşim... Eğer ki görüyorsan bizleri, ola ki duyuyorsan seslerimizi, sakın üzülme oralarda olur mu... Selim kabullenemedi senin onu bırakıp gidişini. Biliriz, sen de istemezdin bizi ardında bırakıp gitmeyi, zorladılar seni, mecbur bıraktılar, biliyorum...

"Abi bizi bırakıp gidecektin öyle mi!? Beni yani bir de hı!? Biricik kız kardeşini öyle mi?"

Her kelimen, her cümlen hala bugün ki gibi aklımda be deli kız.