Not:Bu part daha çok betimlemeyle alakalı. Gececi tayfaya özel bu gece devam edicem .

Başımı merdivenden kaldırır kaldırmaz o acı manzarayla karşılaştım. Ve sadece şunu diyebildim.

B:Aman Allahım!

Binalar yıkılmış, meclisin sadece kapısı duruyor, araçlar küle dönmüş, yerde yatan cesetler, yanan ağaçlar ve yapılar...

Bu bir kaos. Bu insanlık suçu. Bu, bu anlatılamayan, dilin varmadığı en kötü nokta.

O 2 dakika önce gördüğüm insanlar şuan simsiyah yanmış kafası kopmuş, kolları ayrılmış, bağırsakları patlamış... iğrenç bir manzara.

Dizlerimin üzerine çökebildim sadece. Silahımı yere, ellerimi yüzüme koydum. içimden "Allahım kâbussa uyandır Rabbim" diyebildim sadece. Ciğerlerim o yanan cesetlere bakınca sönüyordu. Nefes almakta zorlanıyordum.

Arkada bakanlar ağlıyor, "Bizim sonumuzda böyle. Uğraşmayalım." Diye söyleniyorlardı. Bir anlık sinirle o bakana döndüm ve:

Bakan(BN) Ben(B)

BN:Her şey bitti. Ümitsiz. Nükleerde geliyor zaten. Türkiye bitti. BiTTi!

B:Senin o bitti diyen dilini köpeklere yediririm iT! Bundan 121 yıl önce,1915 te benim atalarım destan yazdı. Ocean'ı batırdı. Fransızlara,Ermenilere, ingilizlere,italyanlara. istersen daha da sayabilirim. Benim atalarım o ülkelerin gemilerine, tanklarına; taş atarak, sopalarla,mızraklarla saldırarak aldılar bu vatanı. Bu meclis öyle inşa edildi. ÖYLEDE YIKILIR! Şimdi eğer mızmızlanacak olan varsa o sığınağa girsin, ölümü beklesin. Ama şu Türk bayrağına, şu Türk meclisine sadık olan varsa atamızı gururlandıralım. Onu diriltelim. Diriltelim ki yeniden doğalım.

Bu sözlerimle etraf buz kesti. O bakan ise sadece kafasını eğdi.

Dipnot: Evet beyler gündüzcü tayfaya bu kadar 5 partta gece saat 12 gibi yazmaya başlıcam. Sizleri seviyorum. Şukuları atın beni motive edin ;)