https://www.youtube.com/watch?v=FQNFcYvILJE

Sabaha kadar ömrümden ömür gitti. Sakindim, üstümde sadece Müzeyyen'in aniden bana ve bütün Dünya'ya doğrulttuğu tabancayı göğüslemenin yorgunluğu vardı. Uyanmıştı, kararı hala değişmemişti. Aklım almıyordu dıbına koyim o gün o evde neler oldu, neden bi anda bana sırtını döndü? Neden benim tarafımda olan tek oyuncuyken "karşı taraf daha güçlü oldu dıbına koyim" diyerek çekip gitmeye kalktı ki? Ağladım, saatlerce ağladım. 6 yıl sonra ilk defa ağladım. Hissederek ağladım. Sınıftakileri aradım. "Yanınıza geliyorum evde durursam kafama sıkmaktan korkuyorum" dedim ve atlayıp bizim çocukların yanına indim. Müzeyyen'de ordaydı. Bizim çocuklar geleceğimi haber vermiş bu aptal şırfıntı da aklı sıra sürpriz yapmış. Sarıldı bana ama soğuktu. Zihnimin en karanlık, en acımasız kısımlarından bile soğuktu kolları. Barışmıştık ama doğru hissettirmeyen bi şeyler vardı. Bana her baktığında gözleri doluyor, ağlamaklı oluyordu. Kafamdan binbir türlü senaryo geçti. Hepsi birbirinden iğrenç, birbirinden beterdi. Hiçbirini okyanus gözlüme yakıştıramıyordum ki.