Beyler sehrimden 13 saat uzaklıktaki bir şehre geldim toplulukla birlikte 2 gün kaldım eğlendik güldük falan ama bugün zorunlu ayrılmak zorunda kaldım önce ilçenin merkezine sonra şehrin merkezine sonra da otogara gittim ama giderken 20 yaşında olmama rağmen hala hiç büyümedigimi hala çocuk olduğumu öğrendim

Çaresizlik insanın genelde kendini yaptığı eylem karşısinda yalnız hissetmesidir. Ben tam olarak çaresizdim cebimde 100 lira para var ve il merkezine gitmem lazım yol parası 10 lira paramı idareli kullanmam gerekliydi bu yüzden otostop çekeyim dedim ama kendi şehrimde olmadığım için kimseye güvenmedim kalktım yürüdüm tam 32 kilometreyi 38 derecede yürüdüm yolda da yeterince korktum ama geldim

Merkeze geldim otogari bulmak için 38 kişiye sordum herkes farklı bir yer söyledi ulan sormadan daha çabuk bulurdum. Neyse otogarda şehrime araç sordum herif 110 lira dedi cebimde 100 lira var yol var 12 saat ara verilecek yemek yemem gerecek param yok ne tak yiycem bilmiyordum.

Sora sora tartısa tartısa en sonunda 100 liraya aldım bileti şimdi yoldayım 2 kez ara verdik kek yemekten gebericem artık ama olsun dayanmam lazım şehrime döneyim zaten kendime gelirim.

Neyse anlat istediğim bugün farkettim ki ben çaresizliği kimsesizligi hala öğrenememişim ben hala bir çocuğum ve imkanınız varsa siz de kendinizi bu şekilde sınayin ilerde atacağınız adımlara yardımcı olacak tıpkı bende olacağı gibi