Bazen dünyada kalan son insan olabileceğimi düşünüyorum.
Buda evrendeki son insan olduğum anldıbına geliyor.
Bunun aptalca olduğunu biliyorum. Herkesi öldürmüş olamazlar... henüz. Gerçi eninde sonunda bunun nasıl gerçekleşeceğini görebiliyorum. Ozamandan bunun, Ötekiler'in benim görmemi istedikleri şey olduğunu düşünüyorum.
Dinozorları hatırladınız mı? işte aynen öyle.
Dolayısıyla muhtemelen Dünya'daki son insan ben değilim ancak sonunculardan birisiyim. Tamamen yapayalnızım, 4. Dalga tepeme binip alaşağı edene kadar da öyle olacak gibi görünüyor.
Geceleri böyle düşünüyorum işte. Bilirsiniz, sabahın üçünde gelen "aman Tanrım, işim bitti" tarzı düşüncelerden. Küçük bir top gibi yatıp kıvrıldığımda korkudan gözlerimi kapayamıyorum içinde boğulduğun korku o kadar yoğun ki kalbimin atmaya devam etmesi için nefes almam gerekli olduğunu kendime telkin ediyorum. Sıyırmaya başladığında beynin çizilmiş CD gibi takılmaya başlıyor.
Ben deli miyim? Aklımı mı yetirdim? Bir insana ancak etrafta normal birisi varsa deli diyebilirsiniz. Tıpkı iyi ve kötü gibi. Eğer her şey iyi olursa hiçbir şey iyi olmaz.
Vay canına. Şey... buda kulağa delice geliyor
Deli: Normalin yeni anlamı.
Sanırım kendime deli diyebilirim, sonuçta kendimi kıyaslayabileceğim biri daha var: Ben. Şu an olduğum ben değil tabii; ormanın derinlerinde bir çadırın içinse titreyen, kafasını uyku tulumundan dışarı çıkaramayacak kadar korkmuş olan ben. Kastettiğim bu Eylül değil. Hayır, ben, Ötekiler'in gelip kıçlarını Dünya'nın yüksek yörüngesine park etmeden önce, istila'dan önce olduğum Eylül'ü kastediyorum;en büyük sorunu burnunda çıkan birkac küçük çil ve bir türlü şekle sokamadığı kıvırcık saçları olan, her gün gördüğü o sevimli oğlanın onun varlığından bile bihaber olduğu, on iki yaşındaki halimi. Ortalama biri olduğuna dair acı verici gerçekle barışmaya başlayan Eylül. Evet bu arada adım Eylül.