https://www.youtube.com/watch?v=Th3ycKQV_4k

Çıkışta köşe bucak Müzeyyen'i aradım. Bir an önce bulup haykırarak içimi dökmek için. Bulamadım. Durağa doğru sınıftakilerle yürürken Metro girişinde Müzeyyen'i gördüm. Gözleri yaşlı, uğuruna diplomatik savaşlar çıkacak o hokka burnu kıpkırmızıydı. Görmemişti beni, sessizce yaklaşıp biraz dinledim onu, eski sevgilisi aramış aralarında bi şeyler geçmişti. O an yine içimde o uğursuz kaynamayı hissettim. Nabzım yükseliyor, bakışlarım gittikçe donuklaşıyordu. Olmuştu işte.. içimdeki o lanet iktidar kavgası sonlanmış, ruhsuz, pervasız, zalim tarafım galip gelmişti..
"Eğer karanlığın içine bir kez işlemesine izin verirsen, bi daha asla kurtulamazsın" diye bi dizi repliği vardı tam olarak içinde bulunduğum durum buydu. Müzeyyen beni fark etti, hiçbir şey söylemeden koluma sıkıca yapışıp kafasını omzuma yasladı. Kolumu sertçe çektim, bomboş bakışlar eşliğinde sadece tek bir kelime çıktı ağzımdan "Görüşürüz."

Dönem sonuna kadar sıkıcı sınıf arkadaşları gibiydik. Sömestr tatilinde olayın aslını öğrenip(anlatmıycam aşırı uzun ve ilgisiz) Müzeyyen'e ilan-ı aşk ettim. Korkuyordu, net bi şey söylemek istemedi. Geçmişinde çok incinmişti, üstü kapalı bi şekilde anlattı. Canının bir daha yanmasından, benim canımı yakmaktan korkuyordu. Daha buluşup yüzyüze konuşamadan yurtdışına tatile gitmişti. O gelene kadar penceremin önündeki ağaçtan kaç yaprak eksildiğini saydım, kuruyan papatyalardan fallar baktım, birlikte olmadığımız her geceyi, birlikte olacağımız günlere katmaya çalıştım, kırlangıçlarla yolladım ona. Ama o penceresini açmadı.