Bu sabah yine güneş doğmadan bu gibik dünyada ne kadar yalnız olduğumu fark ettim.
Varlığımdan haberdar olan insan sayısı, beni hatırlayan insan sayısı 20'yi geçer mi?
Bilmiyorum.
Bazen uzaklaşmak istiyorum tüm bu şeylerden.
Özenti diyebilirsiniz, into the wild filmini izlediyseniz bilirsiniz, dünyadan kopmak istiyorum.

Akıllı telefonlardan, klavyeler, mouse'lar, oyunlar, televizyon, kola, pizza, hamburger, insanlar, her şeyden ve herkesten uzak kalmak istiyorum.

Öyle anlardan birindeyim yine, bunu istiyorum fakat filmlerin aksine ben korkuyorum.
Evet, bunu idrak etmek güç olabilir hatta insanın kendine bunu hazmettirmesi de epey zor.
Korkuyorum, yalnız olmaktan değil aslında, dedim ya, en kalabalık yalnızlardan biriyim zaten.
istanbulda yaşıyorum, milyonlarca insan var bu şehirde, kadıköye çıktığınızda ya da istiklalde yürüdüğünüzde, bebek sahilde ya da herhangi bir barda, avmde.
Etrafınızda binlerce insan olabilir fakat insanlar diğer insanları önemsemiyor.

insanlardan nefret ediyorum.

Bir gün, bir gün gelecek ve tüm bunlardan korkmayan bir adam olabileceğim, o gün geldiğinde gibtir olup gideceğim ve kimse bir daha asla beni göremeyecek.

"Kaçacağım bir gün buralardan, gözlerimi kapatıp, gökkuşağı düşleyerek"