Tabelaya baktığımda tabela resmi devlet yapımı değildi, klişe bir elle yapılan tahta üzerine yazılan “Derecik KOYU” yazısıydı. Köye girdik, hiç tanımadığım bir adamın evinde misafir olacaktım, aslında biraz korkuyordum fakat Rıza abinin fedakarlıkları ona güvenmemi sağlıyordu. Köye girdiğimiz anda elime fotoğraf makinesini aldım ve minibüs camından etraftaki çalılıklara, çimenlere doğru odaklamaya başladım fakat Rıza abi bir anda elini uzatıp kolumu sıktı ve “Bırak o makineyi” dedi. “Rıza abi kolumu neden sıkıyorsun” dedim. Fakat biraz sinirlenmiştim. “Aman oğlum buralarda pek tekin değildir gece vakitleri fotoğraf çekmek yapma etme, gözünü seveyim” dedi. Rıza abi bu sözlerini biraz mahcup şekilde söylemişti, “Tamam o zaman abim” deyip makinemi çanatama koydum ve biran önce Rıza abinin evine gideceğimiz anı beklemeye başladım.
Nihayetinde Rıza abinin evine varmıştık. Kapısı tahtadan kahverengi bir kapı ve 2 pencereli pembe müstakil bir evdi. Bahçesi yoktu ve eve girmek için hemen sokaktan sıfır olan kapıyı kullanıyorduk. Rıza abim arabadan indi, poşetleri vs. indirdi “buyur Muhammet geç” dedi. O eve hiç girmemeliydim.