Hakkı biraz kendi gelmesi konusunda ısrar bile etse ben tek gitmek için kararlıydım. Birkaç ısrardan sonra Hakkı sıkıldı ve “peki o zaman siz gidin Muhammet Bey” dedi. Artık her şey tamamlanmıştı, malzemelerim hazırdı ve yarın sabah Derecik köyüne gitmek için yola çıkacaktım. Ertesi sabah uyandım, kahvaltımı edip güzelce üstümü giyindim hazırlandım, her şey hazırdı artık yolculuk vaktiydi. Dışarı çıktığımda havanın inanılmaz derecede güneşli olduğunu gördüm fakat nasıl anlatayım o kadar sıcak ki güneş yüzümü resmen kavuruyor. 15 dakikalık yürüme mesafesinden sonra köylere giden ufak minibüslerden birine binmiştim, başımda şapkam, omzumda sırt çantam şoförün yanına oturdum ve “Usta kolay gelsin, Derecik köyüne nasıl giderim.” Dedim. Şoför yüzüme baktı, sesi kısılmış gibiydi sanki zor konuşuyordu ve sesini ilk duyduğumda biraz irkildim; “Orda ne yapacaksın” dedi. Sesini duyar duymaz irkildim ve “sesinize ne oldu” dedim. Gülmeye başladı ve “benim sesim böyledir, aman korkma” dedi bende biraz çekingen tavırla “Derecik köyünde inceleme yapacağım” dedim. Şoförün bana verdiği yanıt beni biraz korkutmuştu. “Bak dostum tahmin ettiğim kadarıyla orada yatacak ve kalacak yerin yok.” Derken kafamla onaylama işareti yaptım adam devam ediyordu. “Ben doğma büyüme Derecik köyündenim mesai saatimin bitmesine 3 saat var, 3 saat boyunca minibüste benimle beraber kal, ben seni son durak olarak Derecik köyüne zütürürüm bir de seni orada misafir ederim.” Dedi.