Babam ilk kez kanser oldu. Ben 4 teyim. Abim 8i bitirmiş. istanbulda yaşıyoruz. Abim liseye gidemedi. Okulu bırakmak zorunda kaldı. Babam çalışamadı. Abim çalışmaya başladı. Biz köye göç getirdik. Abimin okumayıp işe girdiğini ben 5.ci sınıfın sonunda öğrendim. Onu istanbulda okuyo sanıyodum. Babamı daha az görmeye başladım. Saçları dökülmeye başladı. 6 sınıfın ilk döneminde de babamın kanser olduğunu o yüzden köye göç ettiğimizi öğrendim. Doktorla randevusuna bende gitim bigün.
Doktor babam içerdeyken kanser geçmez. Şimdi tedavi ederiz 1 ay 3 ay 1 yıl 5 yıl 10 yıl sonra tekrar eder. Ölüm riski çok. Kendinizi hazırlayın. Ama tıp çok gelişti tedavi edilebilir dedi. 11 yaşındaydım. 11. Sadece 11.

6.cı sınıfın ikinci dönemin başında sınıf öğretmeni yırtık ayakkabılarımı görmüş. Öğle arasında beni ayakkabıcıya zütürdü. Sana bot alalım dedi. Ayağındakiler yırtılmış bak su alıyo hep içine dedi.
Benim ihtiyacım yok Ahmetin ayakkabıları daha eski öğretmenim ona alın dedim.
Çıktım ordan gittim parkın köşesinde akşama kadar ağladım. Ağladım. Ağladıkça dirildim. Ağladıkça dikeldim. ilk o zaman farketmiştim fakirliği çaresizliği.

Edit : fakir ama gururlu lafını iliklerime kadar yaşamıştım
2. Edit : Beyler babam 6.cı kez kanseri atlattı. Abim evlendi fırında çalışıyor. Ben babamın 4.cü kez kanser olduğunda üniyi kazanmıştım gidemedim çalışmaya başladım. Şimdide jandarma özel harekattayım Uzman olarak.