Kurtlar vadisinin en meşur olduğu zamanlar herkes uzun siyah kaban giyer beyaz atkı takardı bi tek benim akrabanın eskisi sarı kolları felan fosforlu bi montum vardı lisede sıra olduğumuzda adeta zenci yarakların arasındaki asyalı çükü gibi belli olurdum ben sessiz sakin dursamda müdür hep beni görür ibreti alem dayanı hep bana atardı diğerini nasıl çağıracak ki hepsi aynı tornadan çıkmış gibi aynı dıbına kodumun fıkaralığı