“Noldu komutanım” dedi. “Kulagında küçük bir yara var oğlum sakın elini yarana atma, çok kanar” dedim. “Hee” dedi. “Mermi geldi oraya komutanım, artık iyileşmeyecek” dedi. Bu kadar rahat söylemesi beni garipsemişti. “Nasıl anladın oğlum” diyorum. “Ferdi söyledi komutanım” diyor. “Allah allah ferdi nerde” dedim. “Cennette komutanım” dedi. Hiç bu konuları konuşmak dahi istemedim çünkü Ferdi çatışmanın ilk kurşunuyla vurulan ve ilk şehit olan askerimdi, artık aklımı yitirmeye başlamıştım ve ercanda benden farksızdı. Derin derin nefes alıyorduk ve yatmıştık. Ercanla sohbet ettim. “Ercan la telsiz açayım mı” dedim. “Aç komutanım” dedi. Telsizi çıkarttım ve açtığım anda sürekli anons geliyordu. “Yavuz Salkım ben Tuğgeneral Nedim Koş**, rapor ver” diyordu ama ses bağıra bağıra haykıra haykıra çıkan bir sesti. “Merkez raporumu veriyorum” dedim ama kurşunun etkisiyle sanki sarhoş gibiydim. Ve devam ettim: “16-27 kuzey, dar geçit 18 şehit, ben dahil 2 yaralı, yanımda Kasımpaşalı var, ama paşadır kendisi” dedim. O an hatırlamıyorum bana bir ölüm huzuru gelmişti sanki, omzuma giren ufak bir kurşunla ölmeyi düşünüyordum fakat ben ölmüştüm haberim yoktu. 18 askerimle beraber ölmüştüm. Ve yavaşça gözlerimi kapatıyordum. Ercanın kısık seslerini duyduktan sonra hayatımdaki herşey kayboldu. Büyük bir karartının ardından gözlerimi açtım.