Ulan bir anda attım kendimi yere noluyor lan diyemeden etrafıma bir baktım, herkes kendini yere atmış “oh çok şükür mayın patlamadı” diye düşünmeye başlarken derin bir ateşin içerisinde kaldık. Ama nasıl bir ateş “tak tak tak, viuw, bom” sesleri geliyor artık burada ölüm bizler için kesin birşeydi. Pusuya düşürülmüştük ve benle ercan, açıkta diğer askerlerim dar geçitte pusudaydı. Sağlı sollu mermiler geliyordu, artık nefretim sesime yansımış durumda bağıra bağıra silah sıkıyordum. Hiç yaram olmamıştı fakat o gün ilk yaramı almıştım. Biz ercanla beraber bir taşın arkasına mevziye geçtik, dar geçitteki askerlerim teker teker yere düşüyordu. Mermi resmen asker elbiselerini yırtıyordu. Dar geçitte askerlerim bir bir yerlere düşerken dillerinde ki şehadet sesleri gecenin karanlığını sanki aydınlığa vuruyordu. O sırada sol omzumda derin bir acı hissetim, sanki sapanla biri çok yakından çok hızlı şekilde taş atmıştı omuzuma. Omzuma elimi attım, ellerim kan olmuştu. Öyle bir acıydı ki merminin sıcaklığını ve merminin kemiklerime değdiğini hissediyordum. Arkama baktığımda 6 askerim yerdeydi.