“Çavuş seni anlamıyorum cin misin, perimisin, gavatmısın hadi şimdi gibtir git askerlere söyle çıkıyoruz” dedim. Çavuş yüzüme baktı “bak komutanım pişman olmayasınız, görev ihlali yapıyorsunuz” dedi. “Ulan gibtir git zütveren” dedim ve çavuşta ciddiliği anlayacakki gitti, o sıra bir sigara yaktım ve düşünmeye başladım. “Ne yapmam gerekirdi, Atatürk gibi düşünmeliydim fakat dünyam dururken düşünemiyordum” o sırada bir telsiz geldi. “merkez 162168 ben albay Cemal Düz***, belirsiz askerlerin izine rastlayamadık” dedi. “helikopterler yolu taradı hatta iran sınırlarını bile aştı fakat her şey asılsız” dedi. “Komutanım ben yerlerini biliyorum” dedim. “Neee? Nerden biliyorsun” diye şaşkın şekilde cevap verdi. “eee” dedim “başçavuş yerlerini haber etti şuan oraya gidiyoruz” dedim. “Yavuz Salkım bir yere gitmiyorsunuz, bu bir emirdir” derken ben telsizi kapattım ve askerlerimin yanına doğru gitmeye başladım. Teröristler 16 dakika uzağımda konaklıyorlardı ben neden bu emri dinleyeyim ki? Askerlerime baktım ve olayın ciddiyetini anlattım; “bakın büyük bir olayın, büyük işin içersindeyiz, ben büyük ihtimalle bu olay sonrası askerliğime devam edemeyeceğim fakat siz emirleri benden aldığınızı söyleyip kurtulacaksınız” dedim. Kimse ses çıkarmadı ve çavuş aracılığıyla herkes beni onayladı. “Hazırlanın” dedim. “Çıkıyoruz.”