Hani birinden gizli sigara içersin son dumanlarında hiçbir şey umursamazsın ya tam olarak öyleydi hayatımız, her günü son gibi yaşıyorduk ve pek umursamıyorduk fakat içten içe korkuyorduk. “Teşekkür ederim komutanım, müsaade sizin” deyip bir nevi astsubayı odamdan çıkarttım. Bu gece askerlerime bir “hoşgeldim süprizi” yapacaktım. Ve yavaş yavaş gece oluyordu. Saat 01:00 civarı olmuştu, nöbetçiler pür dikkat nöbet yerler inde, askerlerde mışıl mışıl uyurken nöbetçiye başçavuşu çağırttım. başçavuş yanıma geldiğinde “emredin komutanım” dedi “çavuş koğuşa acil alarm ver, içtimaya çıkart hepsini” dedim. “Emredersiniz komutanım” deyip odamdan çıktı, birdelilik bir sertlik yapmam gerekiyordu ama ne yapacaktım. 5 km koşturmalımıydım, toprakta süründürmelimiydim, sabaha kadar şınav mı çektirmeliydim. Açıkcası sevilmeyen bir komutan olmak istiyordum. Kimsenin beni sevmesini istemiyordum çünkü burda öleceğimi düşünüyordum kimseyi üzmek istemezdim.