Aslına bakılırsa çok gözü keskin, mükemmel bir komutan değildim. Karar veremeyen, panik atak davranan, ani bir olay karşısında donup kalan biriydim. Fakat herkes beni cüssemden dolayı gaddar, kaba bir adam zannederdi. Hayatım boyu hiç çatışma görmemem benim bir ekgibliğimde, silah becelerim çok yüksek olsa da şark görevinde bile hiç sıcak bir temas kurulmamıştı. Karakola girdiğimde herkes gözünü bana çevirip telaşla yerlerinden harekete geçip selam duruyorlardı, herkes çok rahattı aslında, batıya göre burası daha bir yatış geçecek gibiydi. Ben askerimin gözünde saygınlık kazanmak için onları biraz bezdirmeliydim bir nevi onların gözüne kötü bir komutan gibi gözükmeliydim ve büyük ihtimal başardım. Kimseyle konuşmuyor ve sessizliğimi, sakinliğimi, soğuk kanlılığımı koruyordum. Bir odaya geçtim bir nevi benim odammış, küçük dar bir yerdi pek büyük sayılmaz. Karadenizde büyük bir odam vardı cidden doğuda askerlik yaşam standartları bakımından zor olacaktı.