Zaten ayak sesi gelince diğer boş odaya geçtim ve hemen duvardan geçerek havaya yükseldim. Apartmanın dışına çıktım, resmen her şeyi çok net hatırlıyorum; evimiz 3. kattaydı o zamanlar, havadayken direklerin üzerinden geçen tellere bakıyordum geçen nadir arabaları, her zaman bildiğim sokağı bütün ayrıntıları sanki yaşıyormuş gibi görüyorum. O kadar bilinçliydim ki tıpkı yaşarken olduğu gibi, tek fark havada uçmak ve kuşlar kadar hafif hissetmek. Sonra ölmediğimi düşünüyordum, kendi çabalarımla yapamadığım şeyin olduğunun tamamen bilincindeydim ve ölmenin o kadar da kötü bir şey olmadığını düşündüm ve en çok hissettiğim o huzuru beğendim. Ölmüş insanlardan bir iki tanesiyle konuştum, biri çocukları olan bir kadındı ve çok sıcak biriydi. Bu ilk yaşadığım en uzun süren seyahatimdi. Bir süre geçtikten sonra büyük bir hızla bedenime doğru çekildim ve yine büyük bir sarsıntıyla bedenimde buldum kendimi, gözlerimi açtım çok hızlı nefes alıp veriyordum, kalbim çok hızlı atıyordu. O günden sonra hayata ve yaşama bakış açım tamamen değişti hem de benim için çok olumlu yönde.