Artık canım yanıyordu, annem kızıp da beni bir ortamdan uzaklaştırırken tuttuğu gibi tutuyordu. Fakat beni bırakmasını söylemeden hemen önce kapı açıldı ve oda ışıkla doldu.

    “Ucube! Napıyorsun?” diye sordu Trevor.

    Kolumu tutan hiçbirşey yoktu şimdi, dilim dışarda boş odada öne doğru eğilmiş bir vaziyetteydim. Eğer korkudan dehşete düşmeseydim, utancımdan ölürdüm. Çünkü sizin de anladığınız gibi kapı tamamen açılmadan hemen önce o gizemli öpüşme partnerim ortadan kaybolmuştu. Fakat bir anlığına neye benzediğini görmüştüm. Gri bir ten. Çökük gözler. Bir deri bir kemik. Saçları kafasındaki yaraları ancak kapatmış. Onunla ilgili çekici olan hiçbirşey yoktu.