Savaş bizi korurken biz silahları ve diğer malzemeleri taşıyorduk. Daha sonra Melisanın evine gidip ordaki eşyaları da arabalara koyduk ve şafağı bekledik.Şafağı beklerken Melisanın evinin çatı katına çıktım. Küçük bir penceresi vardı ve zombilerin beni görmesi imkansızdı.Çatı katındaki bir kolinin içinde, Melisa'nın fotoğraf albümünü buldum.Üstü toz tabakasıyla kaplanmış, kenarları zarar görmüş eski bir albümdü bu.içinde anne babasından ve küçükken babasıyla gittiği avlardan kalan birkaç sararmış fotoğraf vardı.Örümcek ağlarıyla kaplanmış zayıf, sarı bir ışık yayan ampulün aydınlattığı tozlu çatı katının kapısı gıcırdayarak açıldı. Gelen Melisa'ydı.Hadi Gid... sözünü tamamlayamadı ve yüzündeki gülen ifadenin yerine üzgün, özlemle dolu bir ifade yerleşti. Durumu kurtarmak için birşeyler geveledim
Ben... seni incitecek birşey yaptıysam... sanırım hiç açmamalıydım
Zorlukla Sorun değil dedi ve birden, ansızın olduğu yere çöktü ve elleriyle yüzünü kapatarak ağlamaya başladı. Hızlıca albümü kapayıp yere bıraktım ve yanına gidip sarıldım. Titreyerek sessizce ağlıyordu ve bende büyük izler bırakmıştı.
Güçlü ol. dedim kararlılıkla. içinde bulunduğumuz durumun ciddiyetini o an farkettim.Ben ailemi hiç aramamıştım. Acaba ablam nerdeydi? Annem ve babam napmıştı? Birden bütün bunların verdiği pişmanlıkla gözlerimden sadece bir damla yaş akarak Melisa'nın eline düştü.
Kafasını kaldırıp kızarmış gözleriyle bana şaşkınlıkla baktı. Gözlerini sildikten sonra Hadi gidelimdedim.Hadi gidelim...