Pançonun içinde dönüp duruyorum. Timimde zayiat yok. Çatışmada 8 şehit verdik. içimiz ona yanıyor. Vatan için ölmek ama bizim işimiz. Alıştırmak zorundasın bunu kendine. insan duygusal bir varlık. Duygularına hakim olamıyorsun. içimde nefret, burukluk, heyecan, ürperiş hepsi aynı anda var. Nöbetçi askerlerin hafif seslerini duyuyorum. Uyku tutmadı kalkıyorum. Hafiften rüzgar estiriyor doruklardan, kamuflaj parkamı üzerime alıp en yakın nöbetçinin dibine çıkıp oturuyorum. Asker selam duracakken el ediyorum. Tabancamı çıkarıp dizime koyuyorum. Her an tetikteyiz. Irak topraklarına bakıyorum. Kin duyuyorum bu topraklara. Sayısız vatan evladının sorumlusu bu topraklar. Buralar kucak açtı o vatan hainlerine. Buralar sakladı onları. Belkide şu oturduğum tümseğin üstünde benden önce hangi terörist oturdu ? Oturup burada uzun uzun o taktan sigarasını içti ? Askerlerin olduğu yere bakıyorum. Uyuyor çoğu. Kimini uyku tutmamış tüfeği kucağında oturuyor. Bir asker pançosunun altından çıkıyor, onunla beraber bir duman bulutu da çıkıyor. Sabah neler yaşanacak bilemiyorum...