Gia: Efendim hocam.
Ö: Oğlum hadi takıl arkadaşlarınla.
Gia: Tamam hocam.
Ö: Mangala daha çok var pişince haber veririm ben.

Biri oradan,"hocam o açtır yazık bir parça çiğ et verin yesin zavallı." Diyor. Yumruğumu sıkıp bir adım yürüyorum. Rengi değişiyor hemen.
Vazgeçmiyorum. Zaten misafirim olay istemiyorum.
Herkes kendi halinde.
Ne yapalım, yürüyorum ormanlık bir yere doğru.
Ağaçların arasında bir hurda görüyorum.
Arabalara ilgim var zaten. ilk bakışta tanıyorum.
1967 model Chevrolet imphala.
Ama gerçekten paramparça olmuş, üzerini ot kaplamış. Ağır bir kaza yapmış vaktinde.
Otları sıyırıp bakıyorum şöyle bir. Ortada sadece bir iskelet var ama ben karşımda sanki sanat eseri varmışçasına bakıyorum.

Aradan ne kadar zaman geçiyor bilmiyorum. Şule'nin sesini duyuyorum.
(Şule=Ş)
Ş:Gia,ne yapıyorsun burada?
Gia: Hiiç öyle dolaşmaya çıkmıştım bunu buldum. Baksana ne kadar güzel.
Ş: Nesi güzel be. Sen tamircide dura dura şöyle şeylere aşık oluyorsun herhalde.

Çok ağırıma gidiyor.

Dönüyorum piknik alanına. Üç beş bir şeyler atıştırıyorum. Dönüş vakti geliyor. Arka koltuk en arkaya oturuyorum.

Eve bile gitmiyorum. Direk dükkana gidiyorum. Yarım bıraktığım işle uğraşmaya başlıyorum.