hayat devam ediyordu beyler kendimi işime yeni 2-3 arkadaşıma ve gençliğimin akışına bırakmıştım. ergenlik desem daha doğru olur aslında. bazı geceler evin balkonuna kargalar dadanıyordu sağı solu dağıtıyorlardı ama bir süre sonra ilk zaman ki kadar korkmamaya başlamıştım. turanda ise durumlar farklıydı. turan olan bitenin üstesinden gelemiyordu. onun sıkıntıları daha da şiddetleniyordu zaman zaman. ağır antidepresanlara başlamıştı, ailesi bu kadar sıkıntı yaşamasına anlam veremez diye düşünüyordum ama hiç irdelemediler. zaten ara ara annesi babası da kavga ederlerdi turanın.
bu arada abim askerliği bitirip kıbrıstan geldi beyler, ustalığı orada yapmıştı acemiliği ankara etimesgutdaydı.
adam gelince büyük şok geçirmişti amk. babanem ölmüş,ev yanmış , ev müteahit tarafından yapılmaya başlanmış,ben okulu bırakmışım,kel amı zütü dağıtmış...
bunların hiç birini haber vermemiştik orada askerlikte yeterince sıkıntılı günleri vardır diye. buna epey içerlemişti abim ama fazla uzatmadı. babamla konuşmadığımı sebeplerini açıkladım ama ifritin ne taklar yediğinden bahsedemedim beyler, abimde pek giblemedi ifritin ölümünü yani üzülmüştü ama öyle yıkılma mıkılma gibi abuk sabuk tripler yaşamadı, yalnız mevlüt dedeye şaşırmıştı bunca zaman sonra neden böyle bir şey yaptı diye. zaten çevremde azıcık insan vardı 1.5 senedir görmediğim abimide böyle şeyler anlatarak uzaklaştıramazdım kendimden.
bu arada abimi ilk gördüğümde çok ağlamıştım dıbına koyayım adam dalyan gibi 90 küsür kilo gitmişti askere 70 kilo gibi birşeydi geldiğinde. içimden verem merem mi oldu diye geçirmedim değil amk.