beyler şükür kendi topraklarımıza varabilmiştik turanla. elde avuçta bir şey kalmamıştı. çaresizce okula doğru gittik.
günün yorgunluğu , korkusu ve kederi üzerimizde yığıldık banklara. ailelere telefonlar ve cuzdan hakkında ne yalan söyleyeceğimizi düşünüp durduk. hayat gerçekten tüketmeye başlamıştı bizi bu zamanlarda.
insanlığa ve hayata dair inancımı bu dönemlere kaybettim beyler.
çaresizce düşünürken turan hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı olan biten her şey ağır gelmeye başlamıştı artık. bende dayanamadım içimizdeki bütün laneti kusarcasına ağladık.
arada gelen geçen bize bakıyordu ama umrumuzda değildi. yaşı önemli değil çoğu insanın hatta hiçbir insanın kaldıramayacağı şeyler yaşıyorduk.
-en azından yan yanayız kardeşim. dedim turana
-kardeşten de ötesin hayvangibiyemis...
evet beyler aynen böyle demişti turan kardeşim bana.ama içten içe biliyorum ki,sizlerle de paylaştım bunu, olayların başladığı gün dahil her şeye isteyerek dahil etmiştim turanı. içim sızladı.
kardeşimsin diye cevap verebildim mahçubiyetimle.
ağlamak biraz rahatlatmıştı ve artık oturup ne yapmamız gerektiği hakkında düşünüyorduk.o an turandan telefonları ve cüzdanları okulda unuttuğumuz yalanını uydurmak geldi.her ne kadar inandırıcı gelmeyecek olsa da kendi inancımızla onlara kabullendirecektik hikayemizi.
başka çaremiz yoktu. yalanı şu şekilde detaylandırmaya karar verdik en son. bakkaldan alış-veriş yapmıştık ve okulda sohbet ediyorduk. turan çöplerle beraber dalgınlıkla cüzdan ve telefonlarıda poşete doldurdu eve gelince farkedip döndüğümüzde ne cüzdan ne de telefondan eser yoktu.