adam 1.70 boylarında zayıf esmer sıfatı bozuk meymenetsiz bir tipti beyler. turanla adamı bir süzdük , aramızda kirli bir bakışma vardı.
iki tarafta ters ters birbirine bakıyordu. allahın adını unuttuğu bi yerde bir yabancının tehdidi altındaydık ve kendimizi nasıl savunabileceğimiz hakkında hiç bir fikrimiz yoktu.
turanla cezaevini terk ettikten sonra adam bizi takip etmeye başladı. durumun farkına varınca panik yapmaya başladık turanla.
adımlarımız hızlanıyordu ama adamda niyetide gayet belliydi en azından niyetinin iyi olmadığı belliydi, emin ve hızlı adımlarla bize doğru yaklaşıyordu.
-koş hayvangibiyemis koş bu işin sonu iyi değil!
-koş dıbına koyayım arkana bakmadan koş.
ulan yavşak adamda hiç çekinmeden koşmaya başladı zaten taşra gibik bir yerdeyiz.
ortam genel olarak tenha ve ücra.
turan nefes nefese kalmaya başladı arkasına doğruldu
-hayvangibiyemis çok yaklaştı ne yapcaz.
-koş turan ölmek var durmak yok. başımıza ne geleceğini bilmiyoruz zaten.ne istediği hakkındada hiç bir fikrimiz yok. kendimi ucuz bir romanın içinde hunharca katledilecek bir yetim gibi hissediyordum o an.ta ki yanımda turanın olmadığını fark edene dek. silkelendim ve kendime geldim. turan yere düşmüştü.
zaten çok yaklaşmakta olan bu şerefsiz kanı bozuk turanı kıskıvrak yakalayıverdi... çaresizce yanına doğru ilerledim. adam hemen turanın cüzdanını ve cep telefonunu aldı.
-ne istiyosun bizden diye ağlamaya başladım.
şerefsiz ve soğuk bir sesle
-cüzdan telefon.
boynum bükük kaptırdım her şeyimi bu şerefsize. etrafta kimseler yoktu.ya da yok gibi davranıyorlardı. işte hayatımda ilk kez o gün anladım bu dünyada turandan başka kimsem olmadığını.
adam hızla uzaklaştı yanımızdan. olan biteni kimseye anlatamadık çünkü durumdan ailelerimiz habersizdi.