turanı eve bıraktım oradan evime doğru geçiyordum ki telefonum çaldı.
arayan annem. oğlum mevlüt deden misafirimiz olacak akşama dışarlarda sürtme eve gel dedi.
çok korkuyordum beyler her şey çok hızlı gelişiyordu. tamam anne dedim kapadım telefonu.
hemen turanı aradım telefonu meşgul.
derken turana ulaşamadan eve gelmiş bulundum. babam da eve girdiğimde pek bir heyecanlıydı deden geliyor oğlum diye söyledi.
-biliyorum baba annem söyledi dedim.
ama heyecanının sebebi bu değilmiş. bizim evi müteahit yapmak istiyormuş bahsetmiştim ya bi inşaat firmasının işini almıştık falan felan diye heh işte tam olarak o adam, babamda anlaşmış o adamla.1 aya kalmaz başlarlar evladım bu evden taşınmamız gerekicek yakın zamanda dedi. annem de haberi şimdi öğrenmiş olacak ki küçük çapta bir çığlık kopardı. evde birden mutluluk havaları esmeye başlamıştı ta ki bizim ifrit aşağı gelene kadar. babama doğrulup:
-hayırdır evlat ne oldu çığlıklar geliyordu aşağıdan merak ettim geleyim.
-he annecim sevinçten böyle böyle evi veriyoruz dedi. babanemin o soluk benizine renk geldi sinirden olsa gerek kadın kıpkırmızı oldu.
-bana sormadan ha?
-annecim bak mis gibi yeni ev yapıp verecekler bize bilmem de anlatmaya başladı.ama nafile babanem ortalığı birbirine kattı beyler.ilk kez o kadar sinirli gördüm ifriti. küstü gitti yukarıya babamın sürat bi karış.
akşam oldu kapı çaldı fırladım bahçeye direk bu gelen mevlüt dede den başkası olamazdı.tam da tahmin ettiğim gibi elinde ufak bir çantayla gelmiş mevlüt dede. allah alah neden çanta getirdi mevlüt dede diye düşünürken atladım boynuna sarıldım öptüm aldım elinden çantasını.eve doğru geçerken ifritin bizi camdan izlediğini farkettim. öfkesinden bambaşka bir hal almıştı ifritin süratı.
ee hayat hep bizi gibecek değil ya senin de çekeceklerin var Ayşen ifriti.
mevlüt dedeyi aldık içeriye ifrit hiç gelmedi bile yanyana getirmezlerdi hiç bu ikisini. zaten ailedeki herkes korkardı