neyse telefon uzunca çaldı ilk açan olmadı.bir daha çevirdim numarayı bu sefer aradığım gibi açtı telefonunu mevlüt dedem. yaşlıydı dedem ama diri bir yaşlıydı. bağıyla bahçesiyle uğraşan organik yemeğini yiyen bir adamdı kendine bakardı.
-alo?
-mevlüt dede, dedem ocağına düştüm yardım et bana.
-hayvangibiyemis sen misin ne oldu evladım.
-dede bu ifrit kadın birşeyler yapıyo yardım et kurbanın olayım. torununu katledicek bu deli kadın dedim.
dedemin sesini üzüntüyle karışık bir nefret bürümüştü muhtemelen dedemi hatırladı.bu arada şu an yazarken farkediyorum bunu ilk kez beyler mevlüt dede beni muhtemelen rahmetli kardeşine benzettiği için çok seviyordu , bana göre her ne kadar benzemesem de...
-oğlum sen hiç korkma yıllar önce yapmam gerekeni şimdi yapıcam artık zamanı geldi demişti. evladım ben şimdi babanı arıyacam ziyarete geliyorum seni öpüyorum Allaha emanet ol kendine iyi bak dedi kapattı telefonu.
ulan turana anlattım çok korkuyom napıcak bu diye konuşurken ikimizde olacakları biliyorduk zaten kendimizi kandırmamızın bir anlamı yoktu.bu yola çıkarken biriz dedik turan dedim ölmek var dönmek yok. turan korka korka gözlerini kırpıştırarak onay verdi ama ikimizinde gözlerinden korku akıyordu.