Rizeye giderken o yolun insana verdiği mutluluğu tahmin bile edemezsiniz otobüsten bitik bitik inen onlarca insan gerçekten herşey o kadar basit gelmeye başlıyor ki aklımda xxxx var yazmıyorum ne diye boşa kendimi de onu da strese sokup üzücem ki diyorum hafif yavaş bir rap ile uyukluyorum molalarda inip sigara kahve yapıyoruz ve her seferinde annem arıyor sanki içine doğuyormuşcasına ona iyi olduğumu söylüyorum ve dayım telefonu kaba bir şekilde elimden alıp merak etme ben dayısıyım bana emanet gibisinden cümleler kuruyor. Hadi bakalım kolay gelsin ahmet diyorum koskoca yaz nasıl geçicek acaba rizeye varıyorum gerçekten soğuk orası için aylar fark etmiyor gerçekten çok fazla soğuk eve gidiyorum büyük bir ev dededen kalma sonuçta ve orda o evi ısıtan kocaman bir kalp karşılıyor beni anneannem. Her zaman en gözde torun olmuşumdur onun için bebekliğimde yaptığım herşeyi anlatıyor fakat sohbet etmek çok zor kulakları zor duyuyor birşey söylüyorum duymuyor bile sadece sarılıyorum ve onu sevdiğimi hissettiriyorum her gece gidiceğim için ağlıyor gerçekten diyorum gerçekten bir insanın bu kadar sevilmesi mümkün mü...